رابطه سازش یافتگی و خلاقیت فرزندان با محبوبیت والدین

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سازش یافتگی و خلاقیت فرزندان با محبوبیت والدین انجام شده است. روش تحقیق همبستگی بوده است. جامعه آماری شامل کلیه دانش­آموزان پایه پنجم و ششم منطقه 4 شهر تهران در سال تحصیلی 95-1394 بوده و نمونه­ای به حجم 100 نفر و به روش نمونه-گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش متغیرها از سه پرسشنامه محبوبیت والدین افروز (1391)؛ سازش یافتگی اجتماعی کالیفرنیا (1953) و خلاقیت عابدی (1363) استفاده شده است. داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS در دوسطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در سطح توصیفی از شاخص­های گرایش مرکزی، پراکندگی و جهت بررسی فرضیه‌های پژوهش نیز از تحلیل رگرسیون استفاده شده است. یافته‌ها حاکی از آن بود که: 1) محبوبیت والدین قادر به پیش­بینی نمره کل سازش یافتگی اجتماعی و مولفه­های مهارت­های اجتماعی، روابط خانوادگی و روابط اجتماعی بوده است، ولی با مولفه­های قالب­های اجتماعی، علایق ضداجتماعی و روابط مدرسه ای، رابطه معناداری نداشته است. 2) محبوبیت والدین قادر به پیش­بینی نمره کل خلاقیت و مولفه‌های چهارگانه آن (سیالی، بسط، ابتکار، انعطاف پذیری) می­باشد. نتیجه اینکه با تقویت و ارتقای محبوبیت والدین می­توان سازش یافتگی اجتماعی و خلاقیت را ارتقاء بخشید.